Alice staat uiteraard, en mooi, centraal, met aan haar voeten de eerwaarde, maar wel een tikje sullige dodo (Do…Do…Dodgson). Bovenaan rechts zien we de auteur nog een keer. Andrea heeft voor de zekerheid LC op de borst van de witte ridder gezet, maar de kenners herkennen Lewis Carrolls zachte gezicht al wel van zijn fotoportret door Rejlander uit 1863. Niet op het witte paard, maar op de eenhoorn (ook een personage in Spiegelland), waarmee Carroll, waarschijnlijk met een sarcastische knipoog van de schilder, getypeerd wordt als een soort kruisridder in christelijke onschuld.
De bekende kokkin uit Wonderland smijt zoals dat hoort met de borden. Ze vliegen Alice om de oren, eentje blijft boven haar hoofd als een aureool hangen. Er lekt iets van de Rode Koning, met wie ze in Spiegelland het droommotief deelt, op ‘haar’ bord; haar, bloed? Rechtsonder wordt de ‘rups’ op de paddestoel (de hallucinogene vliegenzwam) ook een ‘heilige’. Het blauw dat Andrea voor deze rups/maharisji gebruikt (Carroll zegt in Wonderland: blauwe rups) is ook de kleur van  de Maartse Haas en Humpty Dumpty. Het lijkt ze niet erg positief te typeren. Het kind/varkentje uit de keuken van de Hertogin is bij Andrea een tamelijk klefglad mannetje/varkentje. Het trekt aan de jurk van Alice of dreigt die op te tillen, zoals op enkele schilderijen van de tentoonstelling gebeurt.
Dromerig maar evengoed gedecideerd gooit de Maartse Haas thee over het hoofd van de Zevenslaper. De hoorn van de eenhoorn spietst de hals van de flamingo, de koningin heeft de bijl in haar linker hand, haar rechter trekt aan het haar van Alice. Het gehaaste konijn achter een schaakbord, gewapend met een loeigroot horloge, waar de cijfers in vreemde volgorde opstaan, weet Alice nog even een hak te zetten. Geweld alom, Wonderland is nou niet wat je zegt een lieflijke plek.

Kortom, er is van alles te zien. Alice heeft zelfs de vingerhoed aan haar wijsvinger. Onderaan is er nog dat wonderlijk hybride, Jeroen-Boschachtige wezentje dat vergroeid is met de kurkentrekker van Humpty Dumpty. Aan een halve minuut (de gemiddelde tijd die we schijnen stil te staan voor een kunstwerk) heb je niet genoeg!
Dat lange(re) kijken betekent niet dat dit werk al zijn geheimen prijs geeft. De sprekende bloemen uit Spiegelland doen er het zwijgen toe: hun ‘tekstballonnen’/kaartjes zijn blanco. Wel is duidelijk dat Andrea graag de duistere, donkere kanten van het verhaal belicht, zoals ook al bleek in 2008.

Er was ook nog een schilderij ‘Head off’(2009) op de tentoonstelling, maar ik zag (verder) geen verwijzingen naar Alice. Of je moet de drie jonge vrouwen die staan bij het net door hen onthoofde mannetje, willen interpreteren naar de iconische zusjes Liddell….

De expositie is overigens verlengd, t/m 26 juni. Wel verplaatst: van Gorssel naar Ruurlo. Helaas met minder werken, zonder Alice in Wonderland.
Interessante tentoonstelling, aanleiding voor een fraaie overzichtscatalogus van het werk van Pat Andrea, met daarin wél ‘ons’ schilderij.