Het boek start met een disclaimer: “This is a work of fiction. Names, characters, places, and incidents either are the product of the author’s (and Lewis Carroll and John Tenniel’s) imagination or are used fictitiously. Any resemblance to actual persons, living or dead, events, or locales is entirely coincidental.” Wat eigenlijk best jammer is voor een boek dat gebaseerd is op die van Carroll – ik zou daarin juist dit soort referenties verwachten! Ondanks deze disclaimer blijken er wel degelijk enkele verwijzingen naar personen en situaties in het verhaal te zitten. Zo komt de naam Charles Babbage (de ontwerper van de voorloper van onze computer) terug en wordt er gehint naar ‘digging in Wales’, wat zou kunnen refereren naar graafwerkzaamheden in het plaatsje Wales in Yorkshire (de regio waar de auteur vandaan komt) – maar misschien zoek ik er te veel achter. 

Uiteraard (gelukkig) komen er ook woordgrapjes en gedichtjes voor in Jeanes’ verhaal. Sommige vind ik geslaagd, zoals wanneer Alice aan SILI vraagt: “Do you have a map?” en deze “Only bitmaps” antwoordt. Of de ietwat kritische verwijzing naar Spotify: “Some Spotty Flies started up singing, but only small snatches of songs, they didn’t let songs ever finish, and none of them sang very long”. Een meer Carroll-achtige leuke vondst van Jeanes is om de bloemen die Alice ontmoet, haar maar raar te laten vinden omdat ze nooit heeft geleerd om te eten van de zon. Van dit laatste soort zitten er helaas nauwelijks grapjes in, en er zitten ook grapjes in die ik een stukje minder geslaagd vind. 

Gedichtjes blijken toch altijd het moeilijkst te zijn in Alice-geïnspireerde verhalen. Jeanes doet zijn best, maar diverse dichtregels hebben niet de juiste cadans en veel woorden rijmen net niet. Zijn gedichten en liedjes zijn wel duidelijk gebaseerd op die van Carroll: of alleen qua metrum, of er is een duidelijke connectie met een oorspronkelijk gedicht, of het is een verwijzing naar een bestaand Engels kinderrijmpje/-liedje zoals ‘The Grand Old Duke of York’ en ‘Row, row, row your boat’. Hoewel dus niet geheel geslaagd, is de poging om dit in het verhaal te verwerken lovenswaardig. 

Het rijmen komt niet alleen terug in de gedichtjes, maar ook in de tekst: diverse conversationele regels in het verhaal rijmen met elkaar, wat een leuk effect geeft. Zoals:
“The Catfish looked down with a huge pair of eyes that were spinning kaleidoscope blue.
‘If you think you can trust me to ask you! Tell me who in this strange world are you?’
‘I’m Alice and this is my Growbot!’ said Alice. ‘And we’re trying to find the next clue!’”
Al leidt het hebben moeten zoeken naar rijmende woorden er soms wel toe dat de zinnen ietwat raar aandoen.  

Helaas heeft er blijkbaar geen proeflezer naar het verhaal gekeken voor publicatie. Die had wellicht het ietwat rammelende plot beter kunnen maken. Het verhaal lijkt namelijk soms wat stukjes over te slaan, waardoor je als lezer verrast bent dat je in het ene hoofdstuk nog in een bos bent en het volgende hoofdstuk begint met het openen van ‘de deur’ naar een bibliotheek. (Welke deur, waar komt die vandaan?) Of dat er ineens een Walrus een stuk tekst krijgt, terwijl er eerder niet duidelijk was gemaakt dat er ook een Walrus in de scène aanwezig was. Verder is het onduidelijk wat Alice nou eigenlijk probeert te bereiken, waardoor het nog meer een hak-op-de-tak-verhaal is dan Carrolls “Alice’s Adventures in Wonderland”. Eerst wil ze de smartphone teruggeven aan het konijn, maar al snel in het boek stapt ze over naar het spelen van de spellen van de Koningin. Welke spellen dat zijn, hoe ze van het ene naar het andere komt en in hoeverre ze daarin succesvol is, blijft vaag. Al kun je natuurlijk ook beargumenteren dat dat terugslaat op wat social media met je doet: je wordt erin opgezogen, vergeet wat je oorspronkelijke doel was en wordt van de ene activiteit naar de andere gelokt.  

Wat ik wel echt jammer vind, zijn de fouten in punctuatie. Er ontbreken komma’s of die staan op een verkeerde plek, er ontbreken hoofdletters, er staan vraagtekens in plaats van uitroeptekens of punten (en vice versa), het is niet altijd duidelijk waar een door een personage uitgesproken zin eindigt, etcetera. Daardoor moest ik sommige zinnen twee of wel drie keer lezen voordat ik ze begreep. En enkele formuleringen snapte ik daarna nog steeds niet.  

De quiz-vragen achterin het boek zijn een goed idee. Het doel van het boek is immers om met kinderen in gesprek te gaan over het onderwerp, waarbij het boek vooral is gericht op basisschooldocenten, die het boek met hun leerlingen in de klas kunnen lezen en de thema’s in het verhaal zowel tijdens het lezen als achteraf kunnen bespreken. Het zijn wel héél erg veel vragen en de insteek van de vragen had denk ik wat meer gefocust gekund, zodat er ook minder nodig waren. Ik zie namelijk niet van iedere vraag in hoe deze bijdraagt aan een goed gesprek over veilig smartphonegebruik. De quiz-vragen zijn allemaal multiple-choice en variëren van definitie-vragen tot fictieve ‘hoe zou je reageren als’-situaties en de onderwerpen gaan over zowel smartphone-gerelateerde vragen als bijvoorbeeld waarom de Hoedenmaker gek was. Bovendien komen de antwoordopties bij de situationele vragen op mij een beetje belerend over.
Zelf zou ik gekozen hebben voor slechts twee soorten vragen: eerst per hoofdstuk enkele vragen stellen over wat voor verwijzingen naar internetgebruik de lezer erin herkend heeft en wat de auteur ermee wil zeggen (voor het geval de docent dit tijdens het lezen niet al heeft doorgesproken). En vervolgens enkele lastige situaties schetsen waarin kinderen terecht kunnen komen, met de open vraag hoe ze daarop zouden reageren. Dat stimuleert immers veel meer een discussie en zelf nadenken.