De in dertig jaar bijeengebrachte Lewis Carroll-verzameling van Max Bernstein (voormalig vicevoorzitter van de Amerikaanse LCS) en zijn vader telde in 2004 zo’n drieduizend objecten. Toen ze begonnen was verzamelen nog een werkwoord. Je moest voor elke aanwinst moeite doen, contacten leggen en onderhouden, antiquariaten en veilingen aflopen, catalogi uitpluizen en vakliteratuur bijhouden.

Vandaag de dag vraagt het opbouwen van een verzameling niet veel meer dan een internetverbinding en een creditkaart met voldoende saldo.  Je hoeft er de deur niet meer voor uit. Ik vind er geen klap meer aan – maar ik heb dan ook geen creditkaart.

Er was een tijd dat ik dacht dat mijn in vijftig jaar met veel inzet en weinig geld bij elkaar gesprokkelde Carrolliana-collectie van circa duizend boeken etc. heel wat voorstelde. Inmiddels weet ik dat 99 % vervangbaar is, dat wil zeggen ergens op het net wordt aangeboden. Die paar unica ? Als ik dood ben komen die ongetwijfeld ook op de markt, mijn mede-verzamelaars moeten nog even geduld hebben.

Selwyn Goodacre, ex-voorzitter van het Britse Genootschap en bezitter van meer dan 2000 Alice-boeken, schreef Elucidating Alice, een geannoteerde tekst, uitgegeven door de firma Evertype. Deze uitgever kan maar liefst 107 Alice-versies leveren, die op bestelling worden gedrukt: in rare alfabetten, in tientallen exotische talen, en in dialecten als het Weens en het Waals. Dus, moderne verzamelaar,  stuur een mailtje naar Evertype dat je ze allemaal wil hebben, en over een paar weken ben je weer 107 unieke Alice-uitgaven rijker …

Of vader en zoon Bernstein nog steeds verzamelen, weet ik niet. We zijn vijftien internetjaren verder, misschien zijn ze inmiddels de tienduizend gepasseerd. Vroeger zou ik jaloers geweest zijn. En nu ? Ik moet er niet aan denken …