Na neer- en weer tot mezelf gekomen te zijn, zag ik een tafel staan met een kistje erop. Twijfelend liep ik erop af. Aanraken had toch geen zin? Dit was toch niet echt? ‘Go on, open it!’ hoorde ik een stem roepen. Na opgemerkt te hebben dat ik mijn eigen lichaam niet kon zien en dat mijn handen veranderd waren in een soort zwevende Mickey Mouse-handen, pakt ik resoluut de klep van het kistje en voor ik het wist, zweefden de speelkaarten me om de oren. En daar was hij: het witte konijn. Hij was zo leuk, dat ik meteen het idee kreeg dat we oude vrienden waren. Gelukkig ben ik niet verlegen aangelegd en is mijn Engels goed genoeg, want het konijn praatte honderduit en verwachtte evenzo slimme antwoorden. Hij sloeg zijn arm om me heen, sprak me aan met ‘Alice’ en uiteraard sprak ik hem niet tegen. Door de prachtige entourage en special effects had ik geen enkele moeite me in te leven in de rol. Toen het konijn even weghopte, kreeg ik wat tijd om om me heen te kijken en waande me in een kleurige Escher-tekening waarin alles in elkaar overgaat en beweegt.

Zo had ik niet in de gaten dat het volgende personage al voor me klaarstond: op een reusachtige paddestoel zat een dikke, blauwe rups op zijn dooie gemakje een waterpijp te roken. Nadat hij me een stukje paddestoel te eten gaf en ik spontaan last kreeg van het Alice in Wonderland-syndroom (ik kreeg het gevoel dat ik werd uitgerekt), overtuigde hij me ervan dat ik de gouden kroon moest vinden. Pas dan zou ik koningin van Wonderland worden. Al snel zag ik achter me een kroon verschijnen, maar toen ik ernaar greep, verdween hij weer. Terwijl ik in alle virtuele hoeken en gaten keek, hoorde ik een stem om hulp roepen. Het was Humpty Dumpty die op z’n kop op een schommel hing en er niet meer vanaf kon komen. Hij gilde dat ik hem op moest vangen, maar hoe ik mijn best ook deed, hij viel dwars door mijn handen heen. Enigszins schuldig staarde ik naar het spiegelei dat er van hem over was. Maar daar was de kroon weer, zwevend boven op en neer gaande blokken. Hoewel ik heel goed wist dat het niet echt was, durfde ik niet goed over de afgrond die er was ontstaan. ‘Have confidence!’ klonk er, en voorzichtig stapte ik naar voren. Bijna had ik de kroon… bijna… maar toen voelde ik een hand zachtjes in de mijne greep. ‘Time to wake up,’ hoorde ik iemand zeggen met een Frans accent. Hoewel ik nog helemaal niet klaar was om wakker te worden (waren er echt al 20 minuten voorbij?), griste ik de headset van mijn hoofd. ‘That was amazing!’ fluisterde ik haar toe. En ik meende het. Alice, the Virtual Reality Play vertelt misschien niet het volledige, klassieke verhaal van Lewis Carroll waar we allemaal zo van in de ban zijn, maar geeft je zeker de mogelijkheid om als hoofdpersoon een levensecht bezoekje aan Wonderland te brengen.

Twee weken na mijn bezoek vond ik een briefje dat verstopt zat achter mijn mobiele telefoon en me even met heimwee deed terugdenken aan mijn nieuwe, oude vriend: Thanks for visiting Wonderland! Be confident! Love, White Rabbit xxx,’

Alice, the Virtual Reality Play by DVgroup Regie: Mathias Chelebourg en Marie Jourdren. Met: Robin Berry, Josh Jefferies. Eye Amsterdam, 22 dec. 2019 t/m 4 jan. 2020