Ter vergelijking de Taylor’s Version uit 2023:

https://www.youtube.com/watch?v=JhICcmiIE80 (lyrical video)

Zoals je kunt merken, is Swift zeer dicht bij de opname van 2014 gebleven. Sommigen horen op de re-recording een wat diepere, volwassener  stem.

De tekst bekeken
Wonderland kan simpelweg verwijzen naar een imaginair gebied waar je van de enige fijne verbazing in de andere valt, een lieflijke, paradijselijke plek, een magisch land of een sprookjesland. Zo kan wonderland in popliedjes functioneren in liefdesliedjes: ‘samen in wonderland’.
Maar ook in de combi met Alice kan het lieflijk blijven, zie onder andere de ‘Alice in Wonderland’ (1963) van Neil Sesaka, weemakend lief zelfs, iedereen is blij en gelukkig.
Maar wonderland kan, zoals bekend, ook geïnterpreteerd worden als een onduidelijke, dubieuze, ambigue plek, waarin opvallend veel niet lieflijk is, met hier en daar akelige personages. Alice wordt zelfs Wonderland uitgeknikkerd.
Beide ‘tradities’ (de gezellige en de duistere) bestaan zonder problemen naast of door elkaar, Swift gebruikt elementen uit beide.

Er zitten wat algemene wonderland-elementjes in de tekst, zoals er lekker in verloren raken en denken dat het altijd zal duren (paradijssensaties). Dat we met het Wonderland ‘van Alice’ te maken hebben, zien we niet aan haar naam, want die ontbreekt in de titel en in de song van Swift. Wel aan herkenbare elementen: vallen het konijnenhol in, niets is wat het lijkt, een verwijzing naar Alice’ nieuwsgierigheid, het noemen van de Cheshire Cat, het gek worden en het (moeten) terugkeren naar de realiteit.

Het terugkijken op een relatie
De grote lijn is die van een geweldig gestarte relatie, waarin op een gegeven moment barstjes komen, zowel ‘van binnenuit’ als door invloeden van buitenaf, met uiteindelijk een breuk. De song in totaal is een evaluatie van de relatie.
Het is bekend terrein, niet alleen bij Swift. Maar in haar werk, en specifiek ook op het album 1989, zie je het bij haar best vaak. In het ‘Foreword’ van het albumboekje van 2014 (waarin de teksten, zonder die van de bonusnummers, trouwens) geeft ze dat zelf ook aan:

I wrote about looking back on a lost love and understanding that nothing good comes without loss and hardship and struggle.

Je kunt die typering ook aardig op ‘Wonderland’ plakken.

Het vallen in het hol verwijst meteen naar de ongecontroleerdheid van de relatie, het risico. Maar dat neem je graag als je verliefd bent: je stort je in het avontuur, het is nieuw en opwindend! Uiteraard neem je het risico jezelf (en de ander) kwijt te raken. Wat ook gebeurt, zie verderop. En wel nadat er waarschuwingen geklonken hadden: overhaast het nou niet, laat je niet verleiden door die groene ogen (groene ogen zouden staan voor gevaarlijke verleiding), je weet toch waar nieuwsgierigheid toe kan leiden? Je had inderdaad misschien beter op moeten letten (één oog open houden tijdens het slapen).
In het eerste deel van het (pre-)refrein klinkt al de evaluatie: we hadden het geweldig, we dachten dat het eeuwig zou kunnen duren, maar we raakten in dat wonderland verdwaald/we raakten elkaar kwijt. De ontsnapping aan de realiteit betekende uiteindelijk het onszelf en elkaar verliezen.
En dan volgt een van de betere zinnen, het leven was nooit slechter, maar (ook) nooit beter. Te interpreteren als: we ervoeren nooit eerder ten volle de dalen en de toppen, wat niet negatief is. Al het echt mooie en goede ontstaat/bestaat niet zonder tegendeel, in de woorden van Swift (zie het citaat hierboven): niet zonder verlies en strijd. Zo kan de ik deze ervaring toch als heel waardevol beschouwen. De onderstreping daarvan is het feit dat dit deel van het refrein in het slot nog twee keer klinkt.
Het refrein ‘He/Ey….Wonderland’ klinkt (dan ook) opmerkelijk stevig en vrolijk.

In het volgende couplet wordt iets verteld over de oorzaken. Ze waren dus toch ‘gegaan’, te verliefd om helder te denken, lekker alleen ook, dachten ze. Maar ze werden bekeken, er werd over ze gefluisterd en geroddeld en uiteindelijk was het luid en duidelijk. We kunnen hier zeer waarschijnlijk wel een verwijzing in zien naar de status van sterren in het publieke domein, waarin ze voortdurend object zijn van de paparazzi, roddel en achterklap en ‘nieuws’. Wellicht slaat de eerste zin van het lied al op de benadering door de pers van sterren: gedwongen door het altijd aanwezige flitslicht van de fotograaf nam het stel lukraak een afslag.
Maar deze regels kunnen natuurlijk ook naar de relatie zelf verwijzen, waarbij het lieflijke gefluister van het begin overgaat in minder romantische praat en later in het geschreeuw van verwijten.
Aan de waarschuwing voor de verleidelijke groene ogen wordt een andere dreiging toegevoegd: de angsten die bij haar opgeroepen werden door  zijn Cheshire-Cat-glimlach. Hier verwijst het lied naar de dubbelzinnige functie van de Cheshire Cat in Carrolls Wonderland: hij is een helper, maar wel een enigszins dubieuze. Wijst hij wel echt de weg? Hij kan bovendien zomaar verdwijnen…. Wellicht moeten we de zin ‘your arms twistling around me’ dus ook niet als iets lieflijks zien.
Het is allemaal leuk en aardig en speels, tot je gek wordt. En dat gebeurt dan ook in het slotcouplet (mooi gebracht daar door Swift!): ‘we both went mad’. Ook hier loert de Cheshire Cat om het hoekje, zie tegen het eind van hoofdstuk 6 van Wonderland:

‘Hoe weet u dat ik gek ben?’, vroeg Alice
‘Dat kan niet anders’, zei de Kat, ‘anders was je hier niet’.

In het slot is de jij vertrokken, de ik kan hem niet meer bereiken. De ik lijkt desondanks enige moeite te hebben wonderland te verlaten.

Een intelligent gemaakte, herkenbare liefdespopsong, met wat clichés, herkenbare dingetjes, vaagheden, en een literaire verwijzijg, Een prettig snelle song, met een mooi gevarieerd (pre-)refrein. Hij blijkt ook heel lekker mee te zingen (zie onder).

Is er ook een specifieke geliefde?
Aangezien het hier om de superster Taylor Swift handelt, gaat de interpretatie ook ‘verder’: wie is de lover??! Waarbij je er dan natuurlijk wel van moet uitgaan dat de Ik Swift zelf is en hier dus niet sprake is van fictie. Een ik gelijkstellen aan de maker is dubieus, maar je zou kunnen zeggen: Swift zet je een beetje op dat spoor, zie het citaat uit het albumboekje. Maar dan nog.
Ik noteer uit de vele voorstellen (het internet is ervan vergeven) bij ex-lovers van Swift alleen diegenen waarbij een Alice-argument gebruikt wordt.

Aangedragen zijn hier twee figuren. De eerste is Harry Stiles, met wie Swift enige tijd ‘gezien werd’ zoals dat zo mooi heet, dus datete. Dat was in 2012, op het moment dat Stiles in de groep One Direction waar hij lid van was enorm populair was. Er wordt dan gewezen op Styles groene ogen, maar zelfs ook op de Cheshire-verwijzing: Stiles had een groot deel van zijn jeugd doorgebracht in een dorp in het graafschap Cheshire (net als Carroll trouwens).
De ander is Dianne Agron (een Amerikaanse zangeres en actrice). Ook met haar werd Swift in de jaren voor het lied gespot,  Swift zou volgens bepaalde platforms even geflirt hebben met de lesbische liefde. Deze keer zijn de argumenten dat Agron eveneens groene ogen heeft en een enorme fan van Alice in Wonderland is. Ze had niet alleen een tijdje een tatoe met ’we’re all mad here’ op haar lijf, ze getuigt voortdurend van haar liefde voor het boek, en haar openbare tumblr-pagina heette ‘felldowntherabbithole’. De derde regel van het lied! Ook ‘je nieuwsgierigheid volgen’ zou je dan mooi hiermee kunnen verbinden: een lesbische relatie, wat zou dat kunnen opleveren?