De Italiaan Stefano Bessoni (1965) is vooral bekend als maker van experimentele films, video- en theaterinstallaties en documentaires. Maar hij is ook illustrator en schrijver, zoals blijkt uit het boek Alice Sotto Terra.
Hij verzamelt al zijn leven lang allerlei objecten als onderdeel van een soort Wunderkammer, een rariteitenkabinet, waaronder de nodige opgezette dieren en schedels. Hij voelt zich aangetrokken door het macabere, lugubere en geeft toe dat hij een obsessie heeft met de dood. Als kind was het zijn droom om begrafenisondernemer te worden.
In zijn teksten spelen sprookjes een belangrijke rol; hij ziet ze als een spiegelbeeld van de werkelijkheid waarin kinderen (en ook volwassenen) worden gewaarschuwd voor gevaren om ze voor te bereiden op het echte leven. Hij heeft een voorliefde voor Alice in Wonderland en Pinocchio en is Jan Svankmajer dankbaar voor het verdrijven van de nare smaak die de Disney-versie van Alice bij hem achterliet.
Hij ziet zichzelf niet zozeer als illustrator, meer als ‘doodler’. Jaren geleden begon hij zich te verdiepen in de figuren uit de boeken van Lewis Carroll. Al op de middelbare school inspireerden ze hem tot tekeningen: skeletten van konijnen, psychotische rupsen en glimlachende katten, maar ook een ogenschijnlijk dood kind dat onmiskenbaar op Alice Liddell leek. Later heeft hij deze tekeningen aangevuld met teksten en in 2015 leidde dat tot de eerste editie van Alice Sotto Terra. Nu is er een nieuwe versie, The White Rabbit version. Ten opzichte van de eerdere versie is de vormgeving verfraaid, zijn er enkele wijzigingen aangebracht in de tekst en de tekeningen en is een korte biografie van Lewis Carroll opgenomen met door Bessoni getekende portretten van Carroll en Alice Liddell. Ook is nu aan het begin de tekst toegevoegd van White Rabbit van Jefferson Airplane.
Evenals in de eerdere editie is de tekst zowel in het Italiaans als het Engels.

Bessoni beschrijft het boek zelf als een soort reisverslag, aantekeningen over Alice en 26 figuren die ze “onder de grond” tegenkomt. Het is geïnspireerd door Carrolls Alice-boeken maar voegt daar zeker ook het een en ander aan toe. De beschrijvingen zijn vaak bizar, de tekeningen voor het merendeel enigszins luguber, waarbij de invloed van Jan Svankmajer herkenbaar is.

Ik vind het een fascinerend boek, met name omdat het een nieuwe, bijzondere kijk geeft op reeds bekende figuren. Maar dit is wel een wat macaber beeld en het zal daarom niet iedereen aanspreken.
Ik geef enkele voorbeelden.