Niet bepaald een originele titel en ook niet echt meer actueel, maar mijn ‘Alice-gevoel’ is door Instagram wel heel sterk aangewakkerd. Dus wat mij betreft is hij wel het meest concreet.

Ik ben geen verzamelaar van jongs af aan, sterker nog, niet eens vanaf mijn dochters jeugd. Natuurlijk kende ik de grote lijnen van het verhaal, maar de humor, de taal, de enorme verscheidenheid aan illustraties waren mij echt niet bekend. Tot die ene dag dat ik verliefd werd op de uitgave van Floor Rieder. Wat een mooi boekje! Wat een mooie vormgeving! Toen ik eenmaal ging lezen was ik al snel verkocht. De Engelse versie wilde ik ook hebben. Het grote roze boekwerk met de verzamelde werken van Carroll voelde alsof ik een oude Statenbijbel in mijn handen kreeg en vanaf dat moment was het hek van de dam. De één na de andere editie bestelde ik bij Bol.com en Boekwinkeltjes. Maar ja, dan heb je die boeken, dan wil je daar ook iets mee. Ik startte een Instagramaccount. Alice_in_wonderland_books. Iedere week een nieuw boek, iedere dag een nieuwe post. Op het hoogtepunt had mijn account 16.000 volgers. Mijn persoonlijke Wonderland verspreidde zich over de wereld. Mensen vanuit Rusland, Canada, Spanje, de US en de UK, allemaal mensen die net als ik de verwondering van Alice opslokten. Ik had discussies met mensen over het vermeende drugsgebruik van Carroll en verdedigde hem alsof hij mijn beste vriend was. Mooie gesprekken ook, kerstcadeautjes over en weer, een prachtig portret van Carroll wat een Duits meisje van de kunstacademie voor mij maakte. Ik genoot van mijn boeken, de aandacht en het gevoel niet de enige te zijn met een fascinatie voor een boek van meer dan 150 jaar oud.

Maar zoals dat gaat met hobby’s, op een bepaald moment voelde het als werk. Mooie foto’s maken, goede teksten verzinnen en iedereen de aandacht geven die ze verdienen. Langzaam maar zeker nam ik steeds meer afstand van Instagram en werd mijn verzameling steeds minder digitaal. Inmiddels had het Genootschap zijn revival gehad en vond ik het leuk om op deze manier met Alice bezig te zijn. Mijn verzameling bleef groeien en inmiddels heb ik zo’n 120 exemplaren in verschillende talen en een grote diversiteit aan illustratoren. Als ik zou moeten kiezen zou ik dat niet kunnen. Ze zijn me allemaal even lief. Ik heb een zwak voor de illustraties van Anthony Browne (hieronder, links), niet omdat ik ze zo mooi vind, maar omdat ze het tijdsbeeld zo mooi weergeven en ik mezelf erin herken, een serieus kind in een lelijke groene jurk. De illustraties van Anne Bachelier (midden) zou ik het liefste aan de muur hangen omdat ik ze zo mooi vind en het boek uit Iran is echt super bijzonder, niet alleen door de illustraties van Ralph Steadman (rechts) die blijven fascineren, maar vooral in combinatie met het Perzische schrift wat je van achter naar voren moet lezen en van rechts naar links.