In de Knight Letter, het blad van de Amerikaanse Lewis Carroll Society, las ik een bespreking door Andrew Ogus van een Italiaanse uitgave van Alice in Wonderland, geïllustreerd door Paolo Barbieri (Knight Letter, Vol. III Issue 10, p.55). De beschrijving was voor mij aanleiding het boek te bestellen. De ambitie van een zo volledig mogelijke verzameling van Alice-illustratoren heb ik al enige tijd opgegeven; ik beperk me nu tot illustraties die ik als ‘bijzonder’ beschouw. De illustraties van Paolo Barbieri leken volgens de beschrijving te voldoen aan dit (overigens door mij niet verder gespecificeerde) criterium.

Paolo Barbieri is een gerenommeerd Italiaans illustrator, die onder meer bekend is van de omslagen van de fantasyboeken van Licia Troisi en zijn illustraties van Dantes Inferno. In 2011 heeft hij zowel de tekst als illustraties verzorgd voor Fables of the Gods over figuren uit de Griekse mythologie. Kenmerken die je kunt aantreffen in de beschrijvingen van zijn stijl, zijn onder meer een combinatie van realisme en etherische fantasie, dromerig, sensueel en modern.

De uitgave met zijn illustraties van Alice in Wonderland bevat fragmenten uit de tekst van Carroll, 30 grote kleurrijke tekeningen en 30 sepiatekeningen. Door de aard van de illustraties en het feit dat er slechts een selectie uit de tekst is gemaakt, is het eerder een uitgave voor volwassenen dan voor kinderen.

Wonderland komt hier naar voren als een fantasywereld en zonder meer als een gevaarlijke omgeving. Alice is meer een tiener dan een kind, een actiegerichte heldin in steampunk outfit met aan haar riem iets dat het midden houdt tussen een opgezet konijn en een knuffel, op haar sokken en manchetten het patroon van een schaakbord en dobbelstenen aan een koordje om haar nek. In de meeste afbeeldingen en zeker in de sepiatekeningen is ze ondernemend, zij het soms ook wat dromerig. Af en toe zien we een traan (zittend in een plas tranen of klem in het te kleine konijnenhuisje) maar dan kijkt ze toch niet echt verdrietig.

De illustraties bevatten veel boeiende details. Ik noem er enkele: de hoed van de Hatter is een kooi voor vlinders, één van de soldaten die de rozen schildert heeft een soort Fabergé ei als hoofd, de kok van de Duchess is geheel behangen met keukengerei, als Alice’s haar arm uit het te kleine huisje van het konijn perst zit een lieveheersbeestje op haar vinger. De Caterpillar ziet er monsterachtig uit, de Cheshire Cat lijkt veel plezier te beleven aan zijn eigen waanzin (zie afbeelding).