We keren terug uit Wonderland. Alice zoekt met een roos in de hand de juf op. In een ontroerend lied weet ze de juf, bij de Hartenkoningin lukte het nét niet, echt te raken. Volgt een daverende finale, uiteraard met de hele crew, die daarna in etappes afscheid neemt van het publiek.

Alice is nagenoeg voortdurend op het toneel. Ze is een echte heldin die zowel pittige liedjes zingt (tegen haar juf en de koningin), als superlieve (tegen een kleiner kind en tegen de juf). Alice wordt in dit geval (dus) niet gestuurd door haar nieuwsgierigheid, maar krijgt echt een opdracht: het recht opeisen volop kind te  kunnen zijn en volwassenen ervan te overtuigen dat ze het kind in zichzelf niet moeten wegduwen, maar juist moeten omarmen. Dat zorgt wel voor een sterk moralisme, wat grappig is als je bedenkt dat de meeste interpreteerders van de Alice-boeken menen dat de kracht ervan nu juist is dat het niet wijsvingerig is. Het brengt ook met zich mee dat er relatief veel liedjes over dat onderwerp gaan, zó zelfs dat teksten als ‘het kind in u’ een beetje beginnen te vervelen. Voor een deel van het jonge publiek zal dat thema ook tamelijk abstract blijven, maar dat wordt ruim gecompenseerd door het avontuur van Alice.
Er valt namelijk van alles te zien en te beleven. Als Alice de poort naar Wonderland doorgaat, kom je echt in een heel andere wereld. Iedereen blijkt zich snel verkleed te hebben. Je ziet allerlei prachtig uitgedoste creaturen en nu is Alice echt een heldin die op weg is naar een tegenstander die verslagen moet worden.

Voor de volwassenen die de musical komen bekijken als voorbeeld van een adaptatie van het boek, zijn er uiteraard de bekende knipoogjes, verwijzingen en veranderingen. Via de zusjes Liddell en de voice-over krijgen we te horen dat meneer Dodgson zo mooi kan vertellen over Wonderland. ‘Hè’, zegt mevrouw Liddell, ‘hij is toch wiskundedocent?’ Meneer Liddell weet dat Dodgson ook schrijft, onder het pseudoniem Lewis Carroll, wat lollig is als je in een verhaal zit dat als boek nog moet verschijnen.
Berends plukte uiteraard uit de Disney-films, dat is helemaal geen zonde. Zonder visueel te jatten voert ze bij voorbeeld een schitterend kaartenleger op (zie foto), dat zorgt voor heel krachtige dansnummers. De tegenwoordig vaak opdravende draak wordt dan weer tamelijk klungelig ingezet; het ding had beter geschrapt kunnen worden. Het is zo’n lang, helemaal niet eng en net niet omvallend, struikelend geval dat op de een of andere onduidelijke manier wel verslagen wordt en rechts afgaat.