Phlizz
Online magazine van het Lewis Carroll Genootschap
‘Drink me’ is een song, opgenomen rond de tijd van Anna Nalicks eerste album Wreck of the Day, uitgebracht in 2005 bij Columbia Records. Hier stond het nummer nog niet op. Je ziet hierboven de cover van de re-release, een uitgebreide versie, uit 2006. Daarop was het een van de vier bonusnummers.
Drink Me
(Anna Nalick, tekst en muziek)
Talk about the weather
Will you miss me ever
Lately I’m obsessed
And I need a rest
I hope that your impressed
She’s so pretty I’m jealous
And she’s lost like Alice
In a painted past
In a looking glass
I see me looking back
chorus
I’ll take another Drink Me baby
Slowly I’ll disappear
And wear my life like a barbed wire necklace
So let’s play truth or dare
So you’re a fan of Coltrane
I wanna be Kurt Cobain
When the truth gets scary
I’ll take my gin and sherry
And some Drink Me they’ll be
Plath and Joplin with verse
Riding suicide hearse
Kennedy and Monroe
come to see my rock show
I’ll be there in the front row
Chorus
I won’t be around
To play your games
There will come a day
When you won’t know my name
And I’ll get smaller with
Every swallow
You’ll wake tomorrow
And things won’t be the same
Talk about the weather
Will you miss me ever?
Lately I’m obsessed
And I need the rest
I hope that you’re impressed
[Caus’ I need the rest
Yeah my head’s a mess
I need the rest
I need the rest
I need the rest]
‘Drink Me’ is een klassiek opgezette popsong, op een vaak gebruikt schema: strofe(s)-refrein-strofe(s)-refrein-brug (melodievariant + tekstverschuiving)-gevarieerde slotstrofe. En met een tekst met te volgen én meer vrije associaties die niet alle geheimen prijs geeft.
De tekst heeft een duidelijke meerwaarde, je herkent er de singer/songwriter aan die belangstelling heeft voor eerdere muziek(teksten) en literatuur. Nalick weet vaak wel ongeveer waar ze naar toe wil in een song en laat haar geheugen en het on(der)bewuste de rest doen. Tot haar verbazing én vreugde worden haar teksten in de literatuurklas van haar oude high school bestudeerd.
Nalick geeft in verschillende interviews aan dat het haar er in haar liedjes om te doen is een probleem, onrust, angst, verdriet, aan te kaarten en daar vervolgens op de een of andere manier een oplossing voor te vinden, of iets als een uitzicht op verbetering. Dat hoeft niet heel scherp te zijn, er moet een mogelijkheid zijn tot brede herkenning.
Zo te zien is de aanleiding voor deze song tamelijk cliché. Het lijkt te gaan om een ik die door haar vriend verlaten is nadat die gekozen heeft voor een ander. Evengoed kan dat iemand tijdelijk totaal van de wereld slaan. Ze zit dan ook niet goed in haar vel, en heeft behoefte aan rust.
De relatie met Alice wordt meteen in de titel gelegd, en daarna vanaf strofe twee als de nieuwe geliefde van haar ex met Alice vergeleken wordt, met toepasselijke woorden: verloren, in een spiegel, misschien het woord ‘geschilderd’. In de spiegel is het de ik die terugkijkt.
In het refrein is het duidelijk dat het niet gaat om een gewoon drankje, want het effect is langzaam verdwijnen. Dat komt niet uit de lucht vallen. De ik weet van het effect van het Drink me-drankje uit Wonderland: kleiner worden, Alice wordt zelfs even bang dat ze helemaal zal verdwijnen (als een uitgaande kaars). In Nalicks tekst heeft de ik het over ‘met elke slok kleiner worden’ en dat er een tijd komt dat ze zo verdwenen is dat de ex haar naam niet meer weet.
First paperback edition (Bantam Books), 1954
Dit en dat over een halsketting gesproken wordt, heeft Nalick zelf aangegeven als verwijzingen naar een van haar lievelingsboeken en literaire bronnen: East of Eden van John Steinbeck. In deze roman wordt het doortrapte en vroeger erg mooie personage Cathy ouder, lelijker en angstiger. Ze heeft aan een halsketting, naast een paar sleutels en een gouden horloge, altijd een flesje met morfine hangen, voldoende om haar ‘langzaam te doen verdwijnen’ en uiteindelijk helemaal. Een en ander heeft ze opgepikt als meisje bij het lezen van Wonderland:
‘Wat voor boek verstop je daar?’
‘Hier! Ik verstop het niet.’
‘O! Alice in Wonderland. Daar ben je te groot voor.’
’Ik kan zó klein worden, dat je me niet eens meer kunt zien,’ zei Cathey
‘Waar heb je het in ‘s hemelsnaam over?’
‘Niemand zal mij kunnen vinden.’ (p. 87*)
Pas op p. 547, als Cathy denkt aan haar zoon, lezen we welke fantasie Cathy hierbij had. Ze herinnert zich hoe angstig ze was als klein meisje, zonder een idee hoe ze kon ontsnappen aan haar pesters (behalve dan door niet naar school te gaan).
Toen las ze op een dag een boek. Ze kon al lezen toen ze vijf was. Ze herinnerde zich het boek, bruin met een zilveren titel en de stof was kapot en het omslag dik. Het was Alice in Wonderland.’
Kate bewoog langzaam haar handen en verlichtte de druk op haar armen enigszins. En ze zag de tekeningen voor zich, Alice met lang steil haar. Maar het was de fles waarop ‘Drink mij’ stond die haar leven had veranderd. Dat had Alice haar geleerd.
[p. 548] Wanneer het bos van haar vijanden haar omringde was ze voorbereid. In haar zak had ze een fles suikerwater en op het rood omrande etiket had ze ‘Drink mij’ geschreven. Ze zou een slokje uit de fles nemen en almaar kleiner worden. Dan moesten haar vijanden haar maar eens zien te vinden! Cathy zou lachend onder een blaadje zitten of door een mierengaatje kijken. Dan zou ze onvindbaar zijn. [….]
En altijd was er Alice om mee te spelen, Alice om van haar te houden en haar te vertrouwen.[….] Ze hoefde de fles maar leeg te drinken en ze zou verschrompelen en verdwijnen en niet langer bestaan. En het mooiste van alles, als ze ophield te bestaan zou ze er nooit zijn geweest. Dat was haar geliefde veiligheid. Soms dronk ze in haar bed genoeg ‘Drink mij’ om een stipje te worden, zo klein als de kleinste mug.
Je herkent ongetwijfeld enkele formuleringen die in Nalicks tekst voorbijkomen.
Uiteindelijk zal Cathy met de morfine zelfmoord plegen.
Behoedzaam viste ze het kettinkje uit haar lijfje, schroefde het buisje open en schudde de capsule in haar hand. Ze glimlachte ernaar.
‘Eet mij,’ zei ze en ze stopte de capsule in haar mond.
Ze pakte haar theekopje. ‘Drink mij,’ zei ze en ze slikte de bittere koude thee door. (p. 549)
Ze probeert in haar gedachten Alice te bereiken, om uiteindelijk met haar te verdwijnen, maar ze sterft alleen.
Dit flesje aan de ketting levert later in Nalicks tekst de verbinding met zelfmoordenaars als Cobain, Plath en Joplin. We komen er terecht via het spelletje Truth or dare (Waarheid of durven). Aanvankelijk geeft de ik, in antwoord op de bekentenis van de ander: fan van Coltrane (genie, maar ook een flinke tijd alcohol- en drugsverslaafde), aan Curt Cobain te willen zijn. Maar ‘waarheid’ kan ook te eng zijn. Waarschijnlijk doelt Nalick daarna op een variant van het spel: in plaats van ‘durven’ kun je kiezen voor het achterover slaan van een alcoholisch drankje, wat uiteraard na een tijdje wel vrijmoedigheid kan opleveren. De drank blijkt niet genoeg, ook een slok Drink me is noodzakelijk. In hun zelfmoordlijkwagens komen Plath en Joplin naar haar show.
In de slotstrofe zal ze niet langer zichtbaar of in de buurt zijn om mee te doen met de spelletjes (een mooie uitbreiding van het woord spel) van haar ex. In het Engels hebben de toegevoegde regels tussen [ ] (want ze staan niet in het tekstboekje bij de cd) wellicht nog enige dubbelzinnigheid, die het woord ‘rest’ in de eerste strofe niet heeft: ik heb de rust nodig én/of ik heb de rest nodig.
Het is overigens niet helemaal duidelijk waar de troost in dit geval vandaan komt. Als haar ex onder de indruk zal zijn? Of dat de ik rust gaat vinden om verder te kunnen als ze definitief uit zijn leven is verdwenen?
Een boeiende tekst die nog voldoende overlaat aan de luisteraar, met interessant gebruik van Alice-gegevens. Op internet kun je verschillende uitvoeringen vinden, o.a.:
(617) Drink Me (Acoustic Version) – YouTube
Anna Nalick – “Drink Me” Live Acoustic (RMTV Official) – Bing video liveversie met band
(617) 【歌ってみた】「Drink me」【蓮】 – YouTube Met Japans art work
Wie is Anna Nalick?
Anna Nalick (1984), afkomstig uit een artistieke familie, is een singer/songwriter uit de VS. Ze dacht aanvankelijk vooral songwriter te zijn, maar ze liet zich overhalen haar eigen liedjes ook te zingen. Haar debuutalbum was een groot succes, vooral dankzij de hitsingle ‘Breath’, een nummer dat bekendheid hield door het gebruik ervan, in 2006, in een van episodes van Grey’s Atonomy. Dankzij Wreck of the day werd Nalick Female Artist of the Year 2006, een award van ‘New Music Weekly-magazine’. Met haar volgende twee albums (Broken Dolls & Odds & Ends (2011) en At Now (2017) scoorde ze veel minder. Haar laatse album, The Blackest Crow (2019) bevat een op één dag opgenomen verzameling van 12 covers, van jazz tot folk, pop en alternatieve rock.
recente persfoto
Gebruikte interviews:
Anna Nalick Interview | McClainJohnson.com
Anna Nalick Interview – Writing Her Hit Breathe 2 AM (songwriteruniverse.com)
tina whelski: Anna Nalick – Interview
Op sites als songfacts.com en songmeanings.com vind je discussies over de verwijzingen naar Alice en East of Eden. Snel te vinden als je zoekt op Anna Nalick Drink Me.
*Gebruikte editie: John Steinbeck. Ten oosten van Eden. Vertaling en van een nawoord voorzien door Peter Bergsma. Van Oorschot, Amsterdam 2020.
Voor de lezers met een Engelse editie: het gaat hier om passages uit de hoofdstukken 8 en 50.
[print_button]