Toen ik in de jaren 70 in Utrecht filosofie studeerde, lag in het eerste jaar een zwaar accent op de analytische filosofie zoals die met name in Oxford werd bedreven. De boeken Language, Truth & Logic en The Problem of Knowledge van Alfred Ayer veranderden voorgoed mijn kijk op de wereld. Het logisch positivisme dat daarin werd bepleit, had als kernpunten dat wetenschappelijke uitspraken door ervaringen moesten kunnen worden geverifieerd en dat uitspraken waarvoor dat niet mogelijk was, zoals religieuze, ethische en esthetische uitspraken, betekenisloos waren. Mijn belangstelling voor de analytische filosofie heb ik nooit verloren en zo kwam ik recent terecht bij het boek Het Kwartet. Hoe vier vrouwen de filosofie opnieuw tot leven wekten van Clare Mac Cumhaill en Rachael Wiseman. Toen in de Tweede Wereldoorlog veel mannelijke docenten en studenten uit Oxford in het leger zaten, trad een viertal vrouwelijke wetenschappers op de voorgrond die een nieuwe invulling gaven aan met name het ethisch denken. Voor de volledigheid, het betrof Iris Murdoch, Elisabeth Anscombe, Mary Midgley en Philippa Foot. In het boek is al snel sprake van Annie Rogers, Oxfords eerste vrouwelijke docent en voorvechter en chroniqueur van de strijd van vrouwen voor volwaardig lidmaatschap van de universiteit. Daarbij wordt melding gemaakt van het feit dat de in 1857 geboren Annie Rogers “een van Lewis Carrolls kindermodelletjes” was geweest (1).

Deze voor mij wat verrassende link tussen twee van mij interessegebieden was aanleiding om wat dieper te duiken in het leven van Annie Rogers en haar relatie met Lewis Carroll.

Wie was Annie Rogers? (2)
Annie Mary Anne Henley Rogers werd geboren op 15 februari 1856 in Oxford. Haar vader, James Edwin Thorold Rogers, was econoom en lid van het House of Commons voor de Liberals. Hij had radicale opvattingen en had mede daardoor een moeizame relatie met de Universiteit Oxford. Hij doceerde aan Worcester College en was enige tijd Drummond Professor voor politieke economie. Het gezin was actief in het sociale leven in Oxford. De zes kinderen (naast Annie vijf jongens) studeerden allen in Oxford.
Annie werd thuis opgevoed en onderwezen. Haar vader was een voorvechter van vrouwenrechten en stimuleerde haar om te gaan studeren. In 1873 leek ze op grond van haar resultaten bij de provinciale examens toegelaten te worden tot de universiteit, totdat duidelijk werd dat ze van het vrouwelijk geslacht was. Maar de Universiteit Oxford stond onder druk om ook vrouwelijke studenten toe te laten en toen in 1875 aparte examens voor ‘vrouwen boven de 18’ werden geïntroduceerd, was ze de eerste. In 1879 werden de eerste Halls voor vrouwelijke studenten geopend, Lady Margaret Hall en Somerville; Annie was op dat moment de enige vrouw in Oxford met een universitaire opleiding. Op 23-jarige leeftijd werd zij de eerste vrouwelijke don en in 1879 werd ze commissielid van de Association for Promoting the Higher Education of Women in Oxford (AEW) die verantwoordelijk was voor de onderwijsvoorzieningen voor vrouwen.
Ze had duidelijk talent voor het bestuurlijke werk; gevraagd naar haar hobby’s noemde ze fietsen en commissievergaderingen. Vanaf 1894 was ze secretaris van de AEW, tot aan de opheffing in 1920. Ze was ook secretaris van diverse commissies van de Society of Oxford Home Students (SOHS) die later St Anne’s College werd.|
Ze verdiende de kost als tutor in de klassieken bij de AEW en later bij St Hugh’s Hall en de SOHS, wat haar een behoorlijk inkomen verschafte.  De meningen van haar leerlingen liepen uiteen. “Ze wist goed hoe ze ons aan het werk moest zetten om een achterstand in onze klassieke opvoeding te repareren”, zei één van de studenten, maar ze werd ook gekarakteriseerd als “de vampier van AEW, de wrede tiran van de klassieke studies, de bullebak van alle beginnende studenten”. Ze lette erop dat regels voor kleding, netheid en contacten tussen de seksen nauwkeurig werden gevolgd, maar haar vriendelijkheid, loyaliteit en humor maakte haar ook bij veel studenten geliefd.
Veel van haar aandacht en tijd gingen naar zorgvuldig geplande campagnes die er in 1920 toe leidden dat vrouwen als lid van de universiteit werden toegelaten. Daarbij stond ze erop dat het bestaande leiderschap en tradities van de Universiteit werden gerespecteerd. Ze bezat een grondige kennis van de statuten en procedures van de universiteit en had een goed politiek gevoel, zij het meer tactisch dan strategisch: “Argumenteer nooit met je tegenstanders; het helpt hen slechts om hun geest te scherpen”, was één van haar uitspraken (3).

In de loop van de tijd maakte ze zichzelf geleidelijk minder geliefd door haar vasthoudendheid, intriges en opdringerige acties; ze “dreef menigeen tot wanhoop door haar aanhoudend gepraat met haar onaangename stem”. Met name bij vrouwelijke collega’s was ze minder populair en ze sprak dan ook een voorkeur uit voor het werken met mannen.
Haar belangstelling voor politieke issues was breder dan de universiteit. Ze stond sympathiek tegenover het vroege feminisme, zoals blijkt uit een lezing voor de Wolstenhome Elmys’ Women’s Emancipation Union en publicaties in diverse kranten.
Ze was een toegewijd lid van de anglicaanse kerk, liberal in politiek opzicht, lid van de National Union of Women’s Suffrage Societies en van de Church League for Women’s Suffrage.
Toen ze in 1921 met pensioen ging werd speciaal voor haar een functie (‘Custos Hortulorum’) gecreëerd bij één van de tuinen van de universiteit, St Hugh’s College. Haar specialiteit was het kweken van bloeiende planten. Ze haalde stiekem stekjes uit de tuinen van andere colleges, die ze verborg in haar paraplu. De portier van St John’s had instructies om haar goed in de gaten te houden als ze een paraplu bij zich had.
In 1936 werd ze honorary fellow van St Hugh’s.
Annie overleed op 28 oktober 1937, nadat ze – op weg naar een avondlezing – was aangereden door een vrachtwagen in St Giles’. Haar graf bevindt zich op het Wolvercote kerkhof in Oxford. Ter nagedachtenis is een speciale tuin ingericht ten noorden van de kerk van de universiteit, St Mary’s.