Op de titelpagina staan Alice en Marieke gezusterlijk naast elkaar, maar voor enige duidelijkheid streept ze op de cover ‘Alice’ door. Haar ik-hoofdpersonage heet Marieke, en die gaat de lezer een indringend inkijkje geven in de Tinder-datingsite. Cursief gedrukte citaten uit Alice’s Adventures in Wonderland moeten zorgen voor de relatie met haar voorbeeld. In het Engels, Visser studeerde Engelse Taal- en Letterkunde aan de RU Groningen. Zonder twijfel is ze afgestudeerd, want kandidaat-geliefden via Tinder worden genadeloos afgerekend als ze gelogen blijken te hebben over hun opleiding. Sowieso moeten ze gestudeerd hebben, anders is er weinig hoop voor ze dat Marieke zich aan hen overgeeft.

Marieke is gescheiden, moeder van een fijne en ook erg intelligente dochter (de engel), en op zoek naar een nieuwe partner. Na een ongehoord uit de hand gelopen relatie met haar via Tinder verkregen geliefde Willoughby (de naam is niet z’n echte, uiteraard), besluit Marieke toch weer Tinder op te gaan om De Leuke Man te scoren. Ze doet er meer dan twee jaar over, om hem niet te vinden. De dates die ze in die periode heeft gehad, besluit ze onder te brengen in zogenaamde archetypes. Te beginnen bij De Nieuwsgierige Man, en te eindigen bij De Leuke Man. Een logisch begin en eind voor de Alice-kenner, immers Alice’ hele avontuur start met de daverende nieuwsgierigheid naar dat konijn-met-horloge en stopt bij het uit het avontuur halen door haar zus: word wakker Alice. Zo ontwaakt Marieke uit haar tocht door Tinderland.  In termen van Alice: na enige tijd niet geweten te hebben wie ze gisteren en vandaag was, keert ze terug naar de werkelijkheid.

Qua personages hebben we hier de geliefde duistere variant van Alice-lezingen, een Tinderhel noemt Marieke het zelfs. Ze wordt, net als Alice, geconfronteerd met niet-deugende mannen, op eentje na (dat past, in Alice zou je Cheshire een helper kunnen noemen), die deugt wel, maar valt om een andere reden af. Wel is er dus een happy end, met knipoog, met een van de moralen van de Hertogin.

Na een inleiding over wat Tinder nu precies is, hoe je je erop kan of moet gedragen, hoe je je (niet) moet presenteren, wat de juiste foto’s zijn en de juiste teksten en hoe je de idioten en uitsluitend op seks beluste mannen al een beetje kunt traceren, beschrijft Visser twintig archetypes. Verwacht er niet te veel van: ze lopen vooral gezellig in elkaar over. Zo is Willoughby (ze huilt nog altijd tranenmeertjes om hem) bij voorbeeld niet alleen De Narcist (type 2), hij is ook Een Domme Man(type 6), Leugenaar (type 19) en zeker ook De Gek (type 10) en/of De Creep (type 13). De Leugenaar is trouwens eigenlijk een overkoepelend archetype, evenals De Man Die Seks wil (type 17). Voor de duidelijkheid: Marieke wil (in principe, ze is een enkele keer wel erg dichtbij) geen seks, alleen als de man blijkt te deugen.

Bij al die types vind je (dus) citaten uit Alice. Soms zijn die superduidelijk, zoals bij het beginhoofdstuk en het laatste type. Dat bij archetype De Gek het citaat ‘we’re all mad here, I’m mad. You’re mad.’ langs komt, zal geen verbazing wekken. Soms doet het citaat wat lukraak aan: ‘curiouser and curiouser’ kan op veel plekken functioneren, evenals ‘off with their/his/her head(s)’. Dat laatste is het meest toepasselijk gemaakt in het hoofdstuk over type 17. Marieke voelde zich door Willoughby onthoofd, en hier gebeurt dat nog een keer, door de aanvankelijk geslaagde, maar door de mand vallende Berend. Diens hoofd mag er dus ook af. Marieke kan niet meer geloven dat er een man bestaat die haar leuk vindt. Haar therapeut overtuigt haar er echter van dat ze de twintig dates moet volmaken om te groeien (!), en dat doet ze dan ook. Door type 18 en 19 groeit ze toe naar iemand die gelukkig is met zichzelf. De vraag ‘Wie ben ik’ is bevredigend beantwoord.

Enkele citaten uit Alice zijn wat lastiger te duiden, maar wellicht doet Visser hier een beroep op de intelligentie en/of het wetenschappelijk denken van haar lezers.

Als snel  inkijkje in de wereld van Tinder is dit boek vast geslaagd. Sommige stukken zijn strak en snel geschreven, maar dat hadden er meer moeten zijn. Je moet je door 262 pagina’s relatiegedoe heen kunnen werken en ook je best willen doen enigszins van het hoofdpersonage te gaan houden. Dat laatste is niet makkelijk. Ze heeft het tamelijk hoog in de bol, is bij herhaling overtuigd van haar eigen politieke correctheid en wil met olijk taalgebruik graag leuk gevonden worden. Hier en daar schemert zelfspot, vooral over het belang van haar schrijverschap, maar ook die wordt een tikje ijdel ingezet. Een goede redacteur had wel een aantal herhalingen eruit kunnen halen.

Als ‘even puzzelen met Alice’ zal het boek voor echte verzamelaars en die-hardfans van Alice in Wonderland z’n waarde kúnnen hebben. Het boek heeft geen plaatjes, maar met het omslag zullen de meesten kunnen leven.