Geen zorgen: dit is niet één van die boeken die bijdraagt aan het verspreiden van onwaarheden en speculaties – in het nawoord legt Rene duidelijk uit welke delen verzonnen zijn. Desondanks is dit een boek dat waarschijnlijk verschillend ontvangen wordt, afhankelijk van hoe veel je weet van de omstandigheden en de achtergronden van de hoofdpersonen, en afhankelijk van hoe vervelend je het idee vindt dat Dodgson een relatie zou kunnen hebben gehad met een lid van de familie Liddell. Persoonlijk ben ik niet bepaald dol op het laatste, maar omdat de auteur voldoende duidelijk maakt dat het fictie is, vind ik het niet zo erg.

Het verhaal wordt in gespreksstijl verteld, waarbij Alice Liddell aan het woord is. Tijdens de proloog richt ze zich actief tot de lezer. In de volgende hoofdstukken memoreert ze slechts de gebeurtenissen en het voelt alsof ze ons lezers vergeten is en tegen niemand in het bijzonder praat. Het verhaal heeft een sterke focus: Alice vertelt ons alles wat we moeten weten over de gebeurtenissen die leidden tot de breuk tussen haar en Dodgson plus enkele mijmeringen over haar latere leven, maar ook niet meer. Het is alsof ze het ware verhaal aan de wereld moest vertellen voordat ze vredig kon sterven en wij toevallig de schrijfsels van deze oude dame hebben gevonden.
We weten dat Alice hield van plaatjes en conversaties, maar helaas ontbreken de plaatjes in haar verhaal.
Diverse situaties en conversaties die Alice beschrijft zijn voorbodes van scènes en uitspraken die uiteindelijk in het gepubliceerde “Alice’s Adventures in Wonderland” zullen verschijnen – ook al is dan niet wat er echt gebeurde en wat Dodgson daadwerkelijk inspireerde.

Rene heeft duidelijk haar huiswerk gedaan. Hoewel ze toegeeft dat ze bij lange na geen expert is op het gebied van de levens van Dodgson en de Liddells, verweeft ze een enorme hoeveelheid feitjes in het verhaal. Iets te veel, voor mijn smaak. Ik herken te veel (of moet ik zeggen, alle) feiten die ze in bijna iedere paragraaf tekst heeft gepropt. Voor mij is het daarom een beetje alsof ik een samenvatting van Alice Liddell’s (en Charles Dodgson’s) biografie aan het lezen ben, alleen dan geschreven vanuit een persoonlijk perspectief. Desondanks kan ik me voorstellen dat andere mensen het wel beter als een echt verhaal kunnen lezen.
Er zitten enkele kleine foutjes in het verhaal. Zo wordt het manuscript “Alice’s Adventures Underground” genoemd (in plaats van “Alice’s Adventures Under Ground”) en de naam van de journaliste is “Florence Lemon” in plaats van “Florence Lennon”, maar ik zal daar niet te veel over muggenziften.

Al met al is het een prima verhaaltje, maar het slaagde er niet in om echt een emotionele connectie te maken tussen mij als lezer en de personages. Alleen de beschrijving van de allerlaatste ontmoeting tussen Alice en Dodgson deed mijn ogen een beetje tranen. Dat gezegd hebbende: als je niet te hoge verwachtingen hebt, is het een leuk verhaal om te lezen.