In 2014 is het bovenstaande boek verschenen onder de titel “Nu is de moen gevangen” met als ondertitel “Alle poëmen van Marten Toonder”. Arjan Peters schreef hierover onder meer in de Volkskrant van 10 januari 2015 dat Koeterwaals (vertaling Jabberwocky van Nicolaas Matsier) van Lewis Carroll en de vreemde poëmen van Marten Toonder aantonen dat briljante nonsens veel méér zijn dan onzin. Er zijn 2 versies van dit gedicht, de eerste versie (I) is gepubliceerd in De Groene Amsterdammer van 25 oktober 1947, de tweede (II) licht gewijzigde versie is verschenen in de gedichtenbundel Vleugeljaren van Marten Toonder uit 1989. Barlemanje vertoont zeker wel enige gelijkenis met Jabberwocky. In beide gedichten wordt er vanuit een vage situatie op pad gegaan om iemand/iets te grazen te nemen. In Jabberwocky is dat de zoektocht naar de Jabberwock en in Barlemanje de queeste naar de Moen. Beide gedichten zijn klankgedichten en verdienen het hardop te worden opgelezen en zouden niet misstaan in een spoken word optreden. In het verhaal Heer Bommel en de grijze kunsten uit 1976/77 wordt gesproken over een “barleman”, een of andere wildebras, driftkop. Een groot verschil is wel dat in Jabberwocky een verteller, de vader, het avontuur en zijn zoons heldendaad van het overmeesteren van de Jabberwock beschrijft, terwijl in Barlemanje, de verteller, de Barleman zelf is, die de Moen gaat vangen. Maar de vormgeving van de titels van beide gedichten vertonen wel gelijkenis. Jabberwocky/Barlemanje interpreteer ik respectievelijk als de levensomgeving van de Jabberwock/Barlemanje.

Marten Toonder kende Jabberwocky niet, toen hij Barlemanje schreef. Maar later, geconfronteerd met Jabberwocky, had hij wel het idee dat Jabberwocky ongetwijfeld al in zijn onderbewustzijn had gezeten. Hij vond Jabberwocky een schitterend origineel gedicht met een logische grondslag, terwijl zijn eigen gedicht een veel emotionelere basis had. Maar oordeelt u zelf!