Phlizz
Online magazine van het Lewis Carroll Genootschap
Mijn kopje thee in (v/h) Penmorfa
Wanneer het precies was, weet ik niet meer, maar het was tijdens een tentoonstelling in The British Library toen de The British Library nog onder een dak zat met het British Museum. Het was niet het enige manuscript dat tentoongesteld werd en ook niet het enige manuscript waar ik van onder de indruk was. Het was wel het enige manuscript van een boek dat ik gelezen had.
Dichter bij een dode schrijver kom je niet. Dat gevoel had ik toen ik boven de vitrine met het manuscript van Alice’s Adventures Underground van Lewis Carroll hing.
Hoewel (voor)lezen bij ons thuis een vanzelfsprekendheid was, heb ik de klassieken en de klassiekers pas op relatief late leeftijd ontdekt. Ik ben opgegroeid met Met acht appels in een tent van Sandra Steffens, Onno krijgt een olifant van Vic Sjouwerman en heel veel andere titels uit het Kluitmanassortiment. Mijn ouders hadden een nogal behoudende smaak en de literatuur was hun vreemd.
Alice in Wonderland las ik dus relatief laat en Through the Looking–Glass (And What Alice Found There) dus ook. En misschien is dat, achteraf gezien, maar goed ook. Ik weet niet zeker of ik me als kind volledig aan deze verhalen over had kunnen geven. Daar had ik te weinig bagage voor, ondanks het vele voorlezen en die vanzelfsprekendheid die lezen dus bij ons thuis was.
Zoals ik niet naar The British Library ging om het manuscript van Alice’s Adventures Underground te bekijken, zo ging ik jaren later niet naar Oxford vanwege Lewis Carroll. En weer later ook niet naar Llandudno vanwege de familie Liddell. Maar eenmaal ter plekke ging ik de gangen van Alice, haar familie en Lewis Carroll zo nauwkeurig mogelijk na.
De week dat ik in Oxford was, wandelde ik elke dag van 234 Abingdon Road waar zich het Beaumont Guest House, gerund door Mrs. B. Strange, bevond over de Folly Bridge langs Christ Church College naar de centrum van de stad. Daar begonnen de dagen, die zeker niet allemaal in het teken van Alice stonden.
De bolhoeden de onder Tom Tower de wacht hielden, versperden mij de weg toen ik na lang wikken en wegen toch een poging wilde wagen om om het hoekje te kijken naar waar
Charles Dodgson woonde (en fotografeerde). Dan maar naar de overkant van de straat. Daar wierp ik met meer succes een blik door een ruit van het winkeltje dat The Old Sheep Shop werd.
Op zoek naar Wonderland wandelde ik ook naar Port Meadow waar Dodgson/Carroll picknickte met Alice en haar zusjes. En ik liet me tot ver buiten de bebouwde kom varen. Wonderland vond ik natuurlijk niet, maar het was er wel mooi. Idyllisch bijna.
Minder romantisch: de vlezige rups die zich ergens onderweg ongemerkt in mijn nek genesteld heeft. Eenmaal terug in het guest house van Mrs. B. Strange verraadde hij zichzelf met zijn hinderlijke geknaag. Een kans om een goed gesprek te beginnen, kreeg hij niet: met een ferme zwiep werkte ik hem de kamer uit.
Llandudno, een badplaats aan de noordkust van Wales, verkeerde toen ik er was in een verregaande staat van vergane glorie. De ezeltjes op het strand herinnerden aan voorbije Victoriaanse hoogtijdagen, de straatevangelisten op de boulevard en de op een voetstuk geplaatste FA Cup misstonden niet in het nu van toen.
Alice en haar zusjes bouwden hun zandkastelen op een ander strand. Penmorfa, het huis dat de familie liet bouwen, lag aan de westkant van het stadje. Vanuit de kamers aan de achterkant kon je The Walrus en The Carpenter zien liggen.
Dertig jaar geleden profileerde Llandudno zich nog niet als Alice-town, al was er wel een klein aan Alice in Wonderland gewijd museum en kon je toen nog thee drinken in v/h Penmorfa.
Inmiddels doen ze ook in daar aan citymarketing, kun je het Alice in Wonderland Town Trail volgen en staan er verspreid door de stad standbeelden van personages uit de Alice-boeken.
De literatuur op locatie beleven is zeer aan mij besteed. Maar uiteindelijk gaat het toch om de boeken. In Oxford kocht ik The Complete Works of Lewis Carroll en in Llandudno een facsimile-uitgave van Alice’s Adventures Underground. Terwijl ik al een Alice in Wonderland had. Voor buitenstaanders heb je dan al bijna een verzameling, maar dat is het zeker niet. Verzamelen heeft alleen zin als je het idee hebt dat het najagen van volledigheid tot de mogelijkheden behoort. Maar ondertussen dijt het rijtje elk jaar een beetje verder uit.
[print_button]