Akte II: Het theekransje van de Gekke Hoedenmaker
Die is gereserveerd voor kennismaking met de Chesire Kat, de Hoedenmaker en de Rups. Van de laatste krijgt ze een stukje paddenstoel. Terug bij de deuren eet ze dit, ze kan nu verder naar de tuin. Deze wordt door een groot deel van het ensemble, kleurrijk verbeeld met bloemetjes en kaarten, echt sprookjesachtig ook.
Jack rent weer eens langs, Alice en hij hebben weinig tijd voor elkaar (maar wel voor een pas-de-deux).

Akte III: Bij en in het kasteel van de Hartenkoningin
Aangezien hoofdstuk 9 en 10 dus weggelaten zijn, kon de rest in één ruimte gezet worden met het croquetspel en de rechtszaak achter elkaar In de tuin van de Hartenkoningin. Daar zijn een paar tuinmannen rode verf op de witte bloemen van de rozenstruiken aan het spatten (in akte 1 voorbereid met een mooie omkering).
Hun executie mislukt vooralsnog omdat de beul en de kokkin met elkaar aan het flirten raken. Tijdens het croquetspel krijgt ook de Hertogin het te verduren (ze speelt te goed!), maar ook die weet onthoofding te voorkomen.
Tijdens de rechtszaak lijkt Hartenboer Jack veroordeeld te worden, maar Alice weet iedereen te ontroeren en samen zijn ze zo lieftallig dat alleen de koningin nog harde actie wil. In de chaos die ontstaat, duwt Alice een kaart om….

In de epiloog zijn we terug bij het begin, maar, verrassend, in een andere tijd.

Alice als sprookjesballet
De algemene indruk is die van een sprookjesballet. Je ziet het bij voorbeeld aan de lange dans van het ensemble in de tuin van de koningin. En ook aan de wat zoete liefdeslijn-met-happy-end (als we hier tenminste de ouderwetse definitie van het sprookje hanteren).
Evengoed wilden de makers duidelijk afwijken van een traditioneel klassiek ballet door elementen die het stuk in de richting van het (musical)theater trekken. De, overigens niet heel gekke, Hoedenmaker  is behalve balletdanser ook specialist in tappen, wat hem bij dit ballet de bijnaam Mad Tapper opleverde. De scène heeft overigens vrij weinig te maken met een theevisite, de tafel wordt vooral gebruikt om bij en op te dansen.  De Chesire-Kat-episode leunt sterk op poppenspel (en ook op techniek) met mooi uit elkaar vallende lichaamsdelen. Die van de Rups levert de mooiste vermenging van toneel en dans. Het is een echte, afgebakende toneelscène, en het enorme dier loopt op een flink stel poten op spitzen. Heel fraai.

De scenarist heeft grofweg de episodische structuur van Carrolls boek gehandhaafd. Dit ook tot vreugde van de choreograaf die hierdoor de mogelijkheid kreeg tot specifiek uitgewerkte scènes waarin solisten kunnen excelleren. Het is aardig dat daarvoor niet steeds de hoofdrollen gekozen zijn. Zo krijgen de twee lakeien bij het huis van de Hertogin, Kikker en Vis, echt de gelegenheid hun virtuositeit te tonen. Ze vliegen door de lucht, licht als veertjes.

Alice en de Hartenboer
Kennelijk leefde de angst dat het ontbreken van een doorgaande lijn te chaotisch zou worden, en daarmee kwam de belangrijkste ingreep: de liefdeslijn Alice-Jack. Niet dat die spannend is, uiteraard krijgen ze elkaar, maar er moeten natuurlijk eerst wat avonturen beleefd worden. Het levert vooral een hoop loos en totaal niet spannend geachtervolg en dreigen met een bijl op. Op zich kan de scenarist daar ook weer niet zo veel aan doen, ook in Carrolls Alice zit je niet op het puntje van je stoel angstig te wezen als de Hartenkoningin ‘Hoofd eraf’ krijst.

Een andere reden voor deze ingreep is ongetwijfeld de mogelijkheid Alice en Jack een paar keer een duet te laten dansen. Dat doen ze uiteraard technisch volmaakt, maar het voegt weinig toe aan het verhaal. Een uitzondering is hun duet in Akte II, waarin hun dans mooi opgenomen wordt in die van het ensemble, dat daar ruime aandacht krijgt.

Veel spannender dansen zijn die met de Hartenkoningin in Akte III, de meest hechte akte. Van de croquetscène (met ook een krachtige Hertogin) en vooral die met de tuinknechten die nog niet klaar waren met het rood maken van de witte rozen. Er zit meer gekte in de Hartenkoningin dan in de Hoedenmaker, met een scherpe viool ter ondersteuning hiervan (elk peronage kreeg van de componist een eigen thema/klank). Ze toont haar macht in een schitterende dans met de totaal verzenuwde mannen, die er desondanks nog aardig wat van bakken. Steeds onzeker over wat de koningin nu weer van plan is, zijn ze toch elke keer op tijd om haar op te vangen, te draaien of te liften.

De bioservaring
Uiteraard is het kijken naar een doek niet te vergelijken met dat in een operazaal. Je mist bij voorbeeld de ervaring van de diepte van het decor en het geluid is op bepaalde momenten waarschijnlijk veel ongenuanceerder. Vooral de scènes met stevige muziek leverden een soort muur van geluid op. Je krijgt wel een erg goed beeld van de technische hoogstandjes en de kleurenrijkdom. Zoals: het verdwijnen van Alice in het hol, het slimme en volkomen geloofwaardige groter en kleiner worden van Alice, de keukenscène, de bizarre constructie voor de Hartenkoningin en de aankleding van de dansers van het ensemble. Bij het buigen voor het publiek kwam, heel geestig, ook een een stelletje bomen langs, waarbij even een verhit hoofd zichtbaar werd.
Wellicht had de voorstelling wat ingekort kunnen worden (naar twee aktes en dus maar een half uur pauze?), het was een hele zit. Maar de biospauzes werden ‘verkort’ door interviews achter het doek met de makers.

Je werd door Kinepolis op chic én op z’n bioscoops ontvangen: met een glas prosecco en popcorn in een plastic bakje.